Diertjes & de hemelse dorpjes

Woensdagochtend, de grote dag! Ca ging dolfijnen voeren. Keurig volgens schema waren we om 7.30 present in het haventje van Tin Can Bay. We waren bij lange na niet de eerste en moesten al in de rij plaats nemen. Dat was niet erg, want de zon scheen al zeer fel. Beetje bijkleuren.
De dolfijnen worden hier al 25 jaar gevoerd, dus er is een garantie voor diegene die zijn camera wil vol schieten. Ook kunnen die beesten gevoerd worden. Voor een schamele 5 dollar kan je een vis kopen en die voeren. Klinkt leuk, en was ook eigenlijk wel leuk. Alleen Ca stond welgeteld 17 seconden in het water en toen was de vis al op. Dat betekende ook dat Ca kon vertrekken, want de volgende bezoeker was al weer aan de beurt. Lucratieve bussiness dat dolfijnen voeren.

Op naar Rainbow Beach. Ook dit stadje werd aangeprezen als de hemel op aarde. Aangezien elke dorpje/stadje zich hier zo aanprijst waren we zeer benieuwd. Het dorpje sloeg eigenlijk nergens op, maar de zandduinen waren wel indrukwekkend. Het waren duinen die door de wind op de rotsen waren geblazen. Best mooi om te zien.
Om de dag verder te vullen besloten we om af te koelen bij een creek. Ca had ergens een bord gezien, dus dat beloofde wat. Aangezien we niet helemaal zeker waren of we goed reden moesten we keren. Een kort keerpunt langs de weg bood uitkomst. Dachten we... Toen we weer de weg op wilden draaien hadden de achterbanden geen grip meer. We voelden het busje weg glijden richting een greppel. Alle hens aan dek! Diagnose was zeer snel gesteld, geen grip met de achterwielen vanwege ruig terrein. Interventie was nog een beetje lastig. Danny had het idee om het busje een zetje te geven. Ca dus achter het stuur en die moest gewoon stom gas geven. Prima idee, ware het niet dat Ca wel gas gaf, maar de handrem vergat. Danny duwde zich een ongeluk en de rokende banden waren ook geen goed teken. Een lief “Oepsie” van Ca verjoeg de donderwolk boven Danny snel. Nieuwe interventie was achteruit terug rijden en duimen dat we niet de greppel zouden inglijden. Dit ging allemaal goed en we konden verder naar de creek.
De creek was simpelweg ruk. 3 vierkante meter water ergens verscholen in een bosje. Daar rijd je dan 8 km voor.

Voor de nacht zouden we ons busje op een campsite zetten die maar 10 dollar kostte. Uitstekende keus dus. Daar kwamen we in het zand vast te zitten, maar met vereende krachten van onze buren konden we het busje simpel eruit duwen. Dit was trouwens de laatste keer dat we door zand crossen. Het busje is er niet echt geschikt voor.

Na al deze wilde avonturen besloten we om naar Noosa Beach te gaan. Ook weer zo’n stukje hemel op aarde. Volgens Ca was dit stadje best ‘poepig’ maar dat was het ook wel. Er werden voorbereidingen gedaan voor de triatlon en het was dan ook een drukte van belang. Hoogtepunt van dit stadje was het feit dat Ca zomaar 50 dollar op straat vond! 3x om je heen kijken, opbergen en wegwezen was het devies. Uiteraard wilde we het terug geven aan de eigenaar, maar die konden we helaas niet meer vinden.

Het werd tijd om de kust te verlaten, want we gingen naar de Glass House Mountains. Dit zijn bergen die voornamelijk bestaan uit gestold lava. Mooi om te zien en het is weer eens wat anders. Oorspronkelijk zouden we hier in de buurt overnachten, maar er was daar zo weinig te doen dat we na een mooie look out zijn vetrokken.
Onderweg besloten we om chique te overnachten. Een hostel dus. Caloondra aan de sunshine coast had het enige hostel in de omgeving. Bij een informatiepunt gevraagd waar het was en de vriendelijke heer zou het meteen wel even voor ons regelen. Hij kon alleen nog de double bed ensuite kamer regelen. Klonk goed in de oren en aan de prijs te merken zou het weleens een luxe kamer kunnen zijn. Hij vertelde er ook fijntjes bij dat er onlangs een Zweeds stel inzaten en die waren helemaal verliefd op die kamer. Dat zijn de dingen die je wilt horen en met goede moed togen we naar het hostel. Toen we de kamer eenmaal hadden betreden vroegen wij ons af of dat Zweedse stel 3 weken onder een steen had gebivakkeerd. Onze “double room ensuite” was gewoon een klein kamertje van 3 bij 3 met een 2persoonsbed en een piepkleine douche. Anyway, goed getukt.
Tijd voor de dierentuin. De Australian Zoo stond op het programma. Vooral bekend geworden door wijlen Steve Irwin. Leuk park en veel lokale dieren gespot. Eindelijk een cassowarie (de uit de kluiten gewassen kip) gezien. Gelukkig zijn we die niet in levende lijve tegen gekomen, want dat had voor 100% in een onderbroek wissel geresulteerd.
Uiteraard de koala’s gezien en elke koala uit het park staat op een foto. De foto’s werden met veel commentaar geschoten. “ahhh wat een dotje” “oeee zoooo poepig” “ik kan hier wel de heleeeee dag blijven staan”. Hoeven waarschijnlijk niet uit te leggen wie dat heeft gezegd. Maaaaaar, de koala heeft een concurrent. De wombat. Ook voor dit beest werden alle schattige woorden uit de kast gehaald.
Al met al een leuke dierentuin die vooral draait om krokodillen en wildlife protection. Bijzonder om te zien dat die Steve Irwin in filmpjes erg fanatiek is met het redden van dieren. Ook zijn passie is overgeslagen op zijn personeel. De vrouw die de dierenshows aan elkaar praatte maakte zo’n kabaal, dat Danny er een mak lammetje bij is. Komt niet heel vaak voor.

Nu eindelijk aangekomen in Brisbane. Km teller staat op bijna 3000 en zonder schade. Uitstekende chauffeur.