Surfen

Het was zover, we gaan op surfkamp! We verlaten dus Byron Bay (waar eigenlijk de beste golven zijn) en gaan naar het zogenaamde Spot X. Het was een kort ritje, slechts 2.5 uur. Draaien we ons handje niet meer voor om tegenwoordig.
Onze ferrari met bloemetjes loopt als een zonnetje en al gauw waren we bij ons kampement. We moeten zeggen dat de locatie echt top was. Wanneer je op het park struikelde lag je al met je snufferd in het zand. Goed om te weten, want we moesten vaak bij het strand zijn.
De eerste les stond gepland om 9.00 maandagochtend. Na wat beginners geneuzel konden we eindelijk te water. Ca ging als een trein en stond al gauw keurig rechtop. Danny wist wel wat hij moest doen, maar hij gleed enkele keren van zijn bord af. De gebruikelijke donderwolk hing alweer boven zijn hoofd bij tegenslag. Echter stond hij na een kleine 10 minuten voor het eerst op zijn bord, en surfen was opeens het coolste wat er is.
De les vloog voorbij en de hingen maar een beetje rond op het park. Eten was inbegrepen bij de boeking, maar het ging alleen om ontbijt, lunch en avondeten. Geen tussendoortjes, dus iedereen was aardig hongerig bij het avondeten. De gewoonte is ’s avonds om er voor te zorgen dat iedereen tenminste 1 bordje voer krijgt en dat daarna de 2de ronde wordt aangekondigt. Uiteraard was Danny beschikbaar voor een 2de ronde, dus hij wachtte keurig totdat het werd gezegd. Dat was dus een duidelijke beginnersfout. Toen eenmaal de 2de rond werd aangekondigt sprongen letterlijk 20 man op en begonnen als wilde stieren naar het eten te rennen. Goed, geen 2de ronde voor Danny.
Voornemen voor de volgende dag of grofweg tackelen.

Dinsdagochtend moesten we om 7.00 paraat staan. Uiteraard geen tijd voor dit koningspaar en met veel gemopper namen we kennis van deze tijd. De volgende dag waren we als een kind zo blij, want hoe vroeger je start met surfen, hoe beter de golven. We hadden super golven en stonden ook redelijk vaak rechtop. Vooral Ca heeft hier veel mooie foto’s van.
In de middag gingen we weer, want we hadden de smaak te pakken. Er stond nu heel veel wind en we waren met veel surfers. Gevolg van veel wind is dat er golf na golf komt. Het is dus moeilijk een golf te pakken. Daarnaast lagen we met 40 man in de zee en dat is een beetje teveel van het goede. Zeker als het 40 figuren zijn die er niets van kunnen. Die zijn al blij als ze rechtdoor kunnen dus (bijna) botsingen zijn eerder regel dan uitzondering.

Woensdag nieuwe ronde, nieuwe kansen. Gezien men ook met deze bussiness winst moeten maken lagen we weer met 40 man te water. 3 instructeurs zwommen een beetje rond om te kijken hoe het iedereen verliep. Alle surfers moeten binnen een bepaald gebied blijven. Dat gebied wordt elke ochtend uitgezet door een instructeur. Meestal is dat 40 tot 50 meter breed. Dat is dus best krap voor zo’n club met beginnelingen. Het wordt helemaal vervelend als er eindelijk een golf is, en iedereen begint zich het schompes te peddelen. Uiteraard doen wij ook vrolijk mee, maar zodra iedereen probeert te staan vliegen de surfplanken om je oren. Dit kan Danny vaak niet handelen dus die stort dan ook regelmatig te water. Ca is een stuker soepeler en had er weinig last van. Ook vandaag weer veel goede actiefoto’s.
Woensdagmiddag was het toppunt van ellende, en Danny vond surfen maar ruk, klote, achterlijk, kom we gaan naar huis.
De golven ‘rolde’ niet lekker door, maar storte snel naar beneden. Gevolg is dat bij veel beginners de neus van de surfplank dan ook meteen te water gaat en dat de surfer een “nose dive” maakt. Uiteraard valt Danny binnen deze categorie en hield hij het na 8 golven voor gezien. Alle 8 resulteerde trouwens ook in een nose dive. Ca pakte nog wat kleinere golfjes, want ook zij heeft een paar nose dives op haar conto staan.

Donderdag alweer de laatste surfles. Goede golven, maar helaas een beetje rustig. We moesten dus veel wachten, maar het ging wel goed deze ronde. Nog wat goede golven kunnen pakken en met een goed gevoel het kamp verlaten.

Op naar Sydney!